Σε περιόδους, όπως αυτή που βιώνουμε, η οικονομική κρίση και οι σκληρές συνθήκες επιβίωσης πλήττουν πρώτα και κύρια τους θεσμούς, βιώνουμε χωρίς αμφισβήτηση μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της χώρας μας. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, κυρίως, διανύουμε την πιο δυσοίωνη περίοδο με κύριο χαρακτηριστικό της, την κρίση αξιών.
Ο
άμεσος αποδέκτης των δυσμενών αποτελεσμάτων της κρίσης είναι ο θεσμός
της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η αγανάκτηση, η οργή, ο θυμός, η έλλειψη
εμπιστοσύνης μεταφράζονται σε αποχή από τη συμμετοχή μας στο δημόσιο βίο
αλλά και στην υιοθέτηση ακραίων και επικίνδυνων πολλές φορές
αντιλήψεων.
Ο
Δήμαρχος, ο άρχων του Δήμου, είναι αυτός που ορίζεται από τους Δημότες
να διεκδικεί τα βέλτιστα για τους δημότες σε όλους τους τομείς.
Πρόκειται για έναν τίτλο τιμής, ο οποίος κινδυνεύει να συνδεθεί και να
ταυτιστεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη με τη διαφθορά, την ατιμία, την
αλαζονεία, την αδιαφάνεια και την ανομία. Ο Δήμαρχος είναι δημόσιος
λειτουργός, η ψήφος των πολιτών τον επιφορτίζει με ευθύνη και υποχρέωση
να εργάζεται ακούραστα για το συμφέρον του συνόλου, να κατορθώνει να
βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο. Να μπορεί να αφήνει πίσω του τις
όποιες κομματικές και πολιτικές πεποιθήσεις και να αφουγκράζεται τις
πραγματικές ανάγκες.
Ο
αγώνας είναι καθημερινός. Τα προβλήματα πολλά και αρκετά από αυτά
δυσεπίλυτα. Η έλλειψη χρηματοδοτήσεων είναι γεγονός. Όμως υπάρχουν
ακόμα δυνατότητες και θα υπάρχουν πάντα. Το στοίχημα είναι κατά πόσο θα
είμαστε έτοιμοι να τις εκμεταλλευτούμε. Αρχικά να τις εντοπίσουμε και
στη συνέχεια μέσω οργανωμένων ενεργειών να τις διεκδικήσουμε και να τις
μετατρέψουμε από ιδέες σε πράξεις.
Ο
πήχης των προσδοκιών των πολιτών έχει ανέβει. Οι κοινωνίες ασφυκτιούν. Η
ανοχή και η υπομονή έχουν εξανεμιστεί. Χρειάζεται σχέδιο-οργάνωση-
δράση. Αλλά, πάνω από όλα απαιτείται ιεράρχηση των αναγκών. Τα έργα
βιτρίνας και «καλλωπισμού» δεν καταφέρνουν πια να εντυπωσιάσουν. Ο λαός
είναι αυστηρός κριτής και δεν συγχωρεί.
Ο
λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά είναι γιατί όλα τα
παραπάνω αποτελούν και προσωπικές μου διαπιστώσεις. Από την πρώτη
στιγμή της εκλογής μου και μέχρι σήμερα παραμένω πιστός στις θέσεις μου.
Οι παρεμβάσεις μου στο Δημοτικό Συμβούλιο και η ανεξαρτητοποίησή μου
από τον συνδυασμό με τον οποίο αρχικά είχα εκλεγεί, καταμαρτυρούν τη
δέσμευση μου απέναντι στους Δημότες του Πειραιά αλλά και στον ίδιο μου
τον εαυτό. Το όραμά μου ήταν, είναι και θα είναι να γίνει ο Πειραιάς
ΚΟΣΜΗΜΑ. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ο τόπος με την τόσο πλούσια
ιστορία –από την προϊστορία μέχρι τη σύγχρονη εποχή- θα πρέπει επιτέλους
να βρει τη θέση που του ανήκει.
Όλοι
μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την
εικόνα της πόλης μας. Να θέσουμε τα θεμέλια και τις υποδομές για την
πόλη που θα θέλαμε να ζουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Η
Αυτοδιοίκηση έχει ανάγκη νέα πρόσωπα, άφθαρτα , επιτυχημένα και
ανεξάρτητα, απαλλαγμένα από μικροπολιτικές και αγκιστρώσεις του
παρελθόντος. Ανθρώπους που αντιλαμβάνονται το βαρύ φορτίο που πέφτει
στους ώμους τους.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν έχουν πια θέση ανάμεσά μας.